Test: Oil Rush

Oil Rush wordt door de Russische ontwikkelaar Unigine Corp. omschreven als een klassieke strategiegame gecombineerd met de luchtige speelstijl van een tower defense-game, zoals Plants vs. Zombies. Zoiets bedenken lijkt enigszins onlogisch aangezien dergelijke games zich richten op geheel verschillende doelgroepen. Toch weet Oil Rush ons een vermakelijke gameplay voor te schotelen, zij het voor eventjes.

Olieplatforms

Het doel in Oil Rush is het bemachtigen van olie- en constructieplatforms. De wereld is namelijk overstroomd en de overlevende bevolking wordt geteisterd door piraten en plunderaars, een scenario dat verdacht veel op de film Waterworld lijkt. Olie is de laatste grondstof die men nog uit de aardbodem kan verkrijgen. Hoewel getracht wordt hier een verhaal omheen te creëren, is er niet meer diepgang dan dat te bespeuren binnen de zestien singleplayer-missies.

Olieplatforms bemachtigt u door verschillende soorten schepen, waterscooters en vliegtuigen uit te sturen. Deze eenheden zijn niet afzonderlijk te selecteren zoals we gewend zijn van rts-games, maar worden vanaf een platform gestuurd in vloten. Bij aankomst worden vijandelijke schepen en geschuttorens uit de weg geruimd, waarna een timer start. Zodra de klok afloopt, is het platform van u. Olieplatforms leveren olie op, terwijl constructieplatforms schepen bouwen. Dit laatste verloopt overigens automatisch en valt enkel te versnellen middels het gebruik van olie.

© PXimport

De setting van Oil Rush doet sterk denken aan de film Waterworld uit 1995.

Een tamelijk vervelende restrictie is dat vloten niet meer te besturen zijn zodra u ze op pad stuurt. Wordt een platform nabij het startpunt van de vloot aangevallen, dan valt daar weinig aan te doen. De enige optie is om de vloot te laten terugtrekken, wat aanzienlijk veel tijd kost. Toch lijkt hier een strategisch element op zijn plaats, één die benadrukt wordt door de ontwikkelaar. Vloten kunnen gehalveerd worden zodat ze ter verdediging om een platform varen. Bij olieplatforms is dit noodzakelijk aangezien deze geen geschuttorens hebben.

Verdediging

Hoewel olieplatforms dus kwetsbare doelen zijn, kunt u constructieplatforms uitrusten met in totaal vijf geschuttorens. De keuze hieruit is gelimiteerd: mitrailleur tegen lichte vaartuigen, artillerie tegen zware vaartuigen en luchtafweergeschut. Ook hier wordt het strategische element duidelijk. Geschuttorens kosten namelijk enige tijd om te bouwen en verbruiken veel olie, dus uw vloten zullen aan het begin van een missie ook deze platforms moeten verdedigen.

Uiteraard worden vijandelijke platforms ook flink verdedigd, dus zult u vaak voor de keuze staan welke schepen u stuurt. Vliegtuigen zijn vaak uitstekend om slecht verdedigde platforms te bemachtigen, maar zijn erg kwetsbaar en kunnen snel uit de lucht geschoten worden als u bent vergeten te verkennen. De grote sterke schepen zijn daarentegen erg langzaam en dus lastig terug te roepen voor verdediging.

Hoewel de singleplayer-modus een poosje leuk blijft, lijkt de game zich vooral te richten op de multiplayer-gevechten. De computer komt namelijk vaak op de proppen met meer vaartuigen dan speltechnisch mogelijk is, dus zult u het strategische element voornamelijk bij menselijke spelers ervaren. Op het moment van testen waren er echter geen online games te vinden. We raden u dan ook aan de game met een vriend over een lan-verbinding te spelen.

Minpuntjes

Over de besturing valt hier en daar wat op te merken. Alles wordt haarfijn uitgelegd, maar na verloop van tijd voelt de besturing simpelweg niet intuïtief. Zo kunt u op de mini-plattegrond naar een punt in het level springen door de middelste muisknop (of het muiswiel) te gebruiken, in plaats van de linker- of rechtermuisknop. Andere eigenaardigheden, zoals het deselecteren van gebouwen met de rechtermuisknop (wat tevens de aanvalsknop is), zijn kwesties waar u enkel aan kunt wennen.

© PXimport

Grafisch is Oil Rush erg sterk, al ontbreekt het aan de nodige afwisseling.

Een ander minpunt zijn de stemacteurs. Deze zijn op hun best tenenkrommend. Vooral om die reden zult u deze na verloop van tijd waarschijnlijk negeren, wat overigens best mogelijk is. Zolang u de missiedoelen opvolgt, heeft u namelijk geen enkel advies nodig voor het behalen van de opdrachten. Grafisch is de game een pareltje, hoewel de omgevingen vrij weinig afwisseling te bieden hebben. Meer dan water, schepen en afval zult u niet te zien krijgen.

Conclusie

Oil Rush is een degelijke rts-game die op speelse wijze strategische knooppunten toepast. Hoewel het geclassificeerd wordt als een tower defense-game, lijkt het meer op een gelimiteerde speelstijl zoals we die kennen van Warhammer 40.000: Dawn of War II. Ondanks de mankementen die de besturing op kan leveren, en de tenenkrommende stemacteurs, zullen fans van het rts-genre hun hart kunnen ophalen bij deze game. Lang duurt de game echter niet, dus het plezier moet vooral uit de multiplayer-modus gehaald worden.

Oil Rush

Prijs € 15,99

Taal Engels gesproken, Engels ondertiteld

Platform pc

Ontwikkelaar Unigine Corp.

Uitgever Unigine Corp.

PEGI 12+

Genre rts

Releasedatum 25 januari 2012

Oordeel 7/10

Pluspunten

Bijzondere mix rts en tower defense

Grafisch uitstekend

Veel tactisch plezier

Minpunten

Korte speelduur

Tenenkrommende stemacteurs

Onhandige besturing

Hoge moeilijkheidsgraad