Mac OS X 10.9 Mavericks: 6 pluspunten
Apple lanceerde vorige week zijn nieuwe Mac-besturingssysteem: OS X 10.9 Mavericks. Een nieuw OS, een nieuwe wereld. Hier enkele voordelen van Mac OS X 10.9 (Mavericks).
Gratis
Een compleet nieuw besturingssysteem voor niets. Apple vraagt geen geld voor Mac OS X 10.9. Toegegeven, het is een nieuwe versie zoals de reeks afgelopen OS X-updates. Dat waren relatief kleine releases, met een dito prijskaartje. Mavericks is geen compleet nieuw en volledig herzien platform. Maar die paar tientjes die Apple normaliter rekent, zijn nu ook afgeschaft.
Vanaf Snow Leopard
Mavericks is niet alleen gratis voor klanten die de directe voorganger (Mountain Lion) ervan gebruiken. Het nieuwe Mac-besturingssysteem is niet alleen kostenloos verkrijgbaar voor gebruikers die netjes zijn meegegaan met de afgelopen paar OS X-updates. Achterblijvers die nog op Lion of Snow Leopard zitten, mogen meteen door en hoeven niet langs 'Start' (voor de tussenliggende releases). Daarmee hebben die gebruikers van oudere Macs toch enkele tientjes weten te besparen.
Computerkracht
De Mountain Lion-release bracht meer aansluiting op Apple's mobiele besturingssysteem iOS. Met Mavericks (vernoemd naar een surfplaatsje in Californië) zet het bedrijf die lijn door, maar besteedt het tegelijkertijd meer aandacht aan mogelijkheden voor regulier computergebruik. Zo is bestandsbeheerder Finder nu voorzien van tabbladen, zodat het bladeren door meerdere mappen en schijven niet langer een veelvoud aan vensters oplevert.
Daarnaast is de nieuwe OS X-versie uitgerust met ondersteuning voor meerdere schermen. De optie om een applicatie full-screen weer te geven, schakelde voorheen een tweede monitor op grijs. Dat is in Mavericks niet langer het geval. Het ene scherm kan een app vol in beeld tonen, terwijl het andere scherm gewoon gebruikt kan worden. Vensterbeheertool Mission Control showt ook een overzicht van wat er per scherm draait.
[i]Naast deze pluspunten richt Apple zich met Mavericks ook op de toekomst: die van meer mobiel gebruik, van betere beveiliging en van cloud computing.
In slaap sussen
Met de ontwikkeling van Mac OS X 10.9 heeft Apple zich vooral gericht op mobiel gebruik. Het stroomverbruik is op diverse punten efficiënter gemaakt, zowel diep in het besturingssysteem als in daarop draaiende applicaties zoals webbrowser Safari. Hierbij kan Mavericks draaiende applicaties rustig in slaapstand zetten. De functie AppNap schakelt bepaalde delen van programma's uit als die wel aan staan, maar niet gebruikt worden. Zoals bijvoorbeeld ads op een website waarbij het browservenster is geminimaliseerd.
De energie-efficiëntie is uitgevoerd voor onderdelen als audiobuffers, de videopijplijn, en voor de uitvoer van kleine processen. Laatstgenoemde is de functie Timer Coalescing die kleine processen bij elkaar veegt om ze in één keer te laten verwerken zodat de processor minder vaak uit zijn energiezuinige stand wordt gehaald, voor telkens een kleine klus. Daarnaast is de beeldweergave geoptimaliseerd specifiek voor geïntegreerde grafische chipsets. Zoals dus de HD Graphics die Intel inbouwt in de mobiele modellen van zijn Core i-processors.
Gedeelde sleutelhanger
De in Mac OS X ingebouwde wachtwoordenmanager (KeyChain) is nu gekoppeld aan het Apple-account van de gebruiker. Die kan daardoor inlogs gemaakt op het ene Apple-apparaat automatisch ook benutten op het andere apparaat. Dus van Mac naar iPhone of iPad en vice versa. In theorie helpt dit het gebruik van krachtige, en dus lastig te onthouden, wachtwoorden voor uiteenlopende sites, webapps en meer.
Meer geheugen dan je hebt
Één van de 'geavanceerde technologieën' in Mavericks is de ingebouwde geheugencompressie, die onzichtbaar voor apps werkt. Openstaande programma's die niet actief zijn, blijven dan wel in het geheugen maar worden automatisch gecomprimeerd. Apple stelt dat hiervoor 6 GB aan gebruikt geheugen kan worden gepropt in 4 GB aan daadwerkelijk RAM (random access memory). Dit geeft ook oudere Macs een oppepper, blijkt uit reviews.
Het comprimeren van in-memory data en programmacode kost weliswaar wat processorkracht, net zoals het later decomprimeren zodra het weer nodig is. Maar dat verbleekt bij het vermogen dat verbruikt wordt om vol geheugen over te hevelen naar een swap-bestand op de harde schijf (of solid state drive). Erger nog is het verbruik bij het wisselen van swap-data terug naar RAM als dat werkgeheugen dan nog altijd (te) vol is. Dan moet er dus eerst weer andere data naar de schijf worden geschreven om plek te maken voor de gegevens die daar net vandaan moeten komen, schrijft techblog Ars Technica.
Bron: Computerworld.nl