7 China-overtreffende privacykwesties

© CIDimport

7 China-overtreffende privacykwesties

Geplaatst: 20 juni 2011 - 06:21

Aangepast: 13 december 2022 - 12:50

Redactie ID.nl

De argwanende Chinese overheid stelt eigenlijk betrekkelijk weinig voor als je jezelf bedenkt dat zowel Europeanen als Amerikanen al decennialang bespioneerd worden. De grootste verklikkers op een rij.

Vorige week verscheen in een Hongkongse krant het bericht dat Chinese autoriteiten sinds vier jaar stiekem spionagekastjes in auto's met een Chinees/Hongkongse kenteken inbouwen. De kleine PDA werd ontdekt door smokkelaars, welke het opviel dat bij sommige auto's iets aan de vooruit van het voertuig zat vast getapet. Naar nu blijkt sturen deze kastjes, die in zeker voertuigen 20.000 geïnstalleerd zijn, gesprekken vanuit de auto tezamen met de locatie door naar een Chinees spionagecentrum.

Lees ook:

Privacy-alarm - allemaal naar buiten!

Privacy Facebook opnieuw onder vuur

10 Signalen dat we in 1984 leven

Big Business is watching you

Dit lijkt een grove schending van fatsoensregels en een regelrechte Big Brother-praktijk, maar Amerikaanse en Europese multinationals en overheden kunnen er ook wat van. Zeven voorbeelden van privacykwesties waar de Chinese machthebbers likkebaardend naar kijken.

1. Communicatie wordt gemonitord door Angelsaksische landen

Het eerdere verhaal vanuit China lijkt alle ongeschreven wetten van privacyethiek met voeten te treden, maar zou prima passen in het zogenaamde Echelon-programma wat Britse en Amerikaanse overheden al in de jaren '70 uitdachten (zie dit rapport). Pas eind jaren '90 werd hier ruchtbaarheid aan gegeven toen een Australische official van de geheime dienst aan de BCC toegaf dat zijn land meewerkte aan een door het Amerikaans Bureau van Nationale Veiligheid (NSA) opgezet wereldwijd surveillancenetwerk om “ieder internationaal telefoongesprek, fax, e-mail, of radio-uitzending" te kunnen doorlichten op basis van sleutelwoorden die door “krachtige computers met patroonherkenning" kunnen worden opgepikt. Ook een comité van het Europees parlement heeft in 2001 na onderzoek geconcludeerd dat het Echelon-programma wordt uitgevoerd “met medewerking van de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Canada en Nieuw-Zeeland onder het UKUSA-verdrag".

2. Google blijft ethische grenzen aftasten

Dat Google niet vies is van het aftasten van de grenzen van zijn verdachte motto 'Don't be Evil' wisten we natuurlijk al, maar dat ze in 2006 zelfs zo ver zouden gaan dat ze aankondigden van plan te zijn de microfoon van computers te gebruiken om 'televisiegeluiden' af te tappen, deed zelfs notoire privacyhaters van verbazing van hun stoel vallen.

Volgens Google, waar de Chinezen overigens nooit echt fan van zijn geworden, was het idee om met een microfoon geluiden op te nemen, die te identificeren via 'fingerprinting' en je vervolgens via Google relevante content te presenteren, zoals zoekresultaten of advertenties. Google zou Google niet zijn als het die informatie niet op zou slaan in profielen, die ze vervolgens aan adverteerders verkopen om je ook in de toekomst 'relevante' advertenties op het internet te bieden. “Wij vermoeden dat zo'n wereld eng gaat aanvoelen, met een constant déjà-vu gevoel wanneer iemand naar de tv kijkt", schreef The Register in 2006.

De controverse rond Google's omgang met persoonlijke informatie, noopte de internetgigant onlangs tot de publicatie van een video waarin het bedrijf aangaf privacy 'wel degelijk serieus te nemen'. Daar leek het afgelopen jaren anders niet op.

3. Bewaarplicht telecomgegevens

In 2006 werd door de Europese Commissie een richtlijn ingesteld om alle internet- en telefoniegegevens voor een bepaalde tijd op te slaan en ter beschikking te houden van politie- en veiligheidsdiensten. De bewaarplicht is gebaseerd op een plan van de G8-landen uit mei 2001 wat erop is gericht misdrijven op internet misdaden effectiever te bestrijden. Ook speelt de dreiging van terrorisme sinds de aanslagen van 11 september 2001 mee in de beargumentatie van de richtlijn, die op 15 september 2007 geïmplementeerd diende te zijn in de nationale wetgeving van lidstaten. In veel landen lukte dat niet. Zo trad de Wet bewaarplicht telecommunicatiegegevens in Nederland pas op 1 september 2009 in werking. In deze wet is bepaald dat Nederlandse internetproviders en telefonie-operators gegevens over internet- en telefoniegebruik gedurende zes tot twaalf maanden moeten bewaren. Justitie mag de gegevens gebruiken om de wet te handhaven en terrorisme te bestrijden.

Niet zo verwonderlijk is er afgelopen jaren veel gesteggeld over de uitvoerbaarheid van de wet en de manieren waarop deze door Justitie geïnterpreteerd kan worden. Vorige week nog diende de volledige oppositie een motie in om de bewaarplicht telecom- en internetgegevens volledig af te schaffen. Voor een Kamermeerderheid was steun van de PVV nodig, maar die kwam er niet. De bewaarplicht blijft (voorlopig) dus gehandhaafd.

4. Verdrag van Prüm

Vanaf eind 2011 moeten vingerafdrukken, DNA-profielen en kentekeninformatie gedeeld worden met alle EU-lidstaten. Deze informatie is voor criminaliteitsbestrijders automatisch opvraagbaar uit de verschillende databanken van de verschillende EU-landen.

Deze uitwisseling is vastgelegd in Europese wetgeving waar alle Europese lidstaten in 2011 aan moeten voldoen. De regeling heeft zijn oorsprong in het weinig bekende verdrag van Prüm, onderdeel van het Schengen-akkoord. Daarover is in 2005 onderhandeld door België, Duitsland, Spanje, Frankrijk, Luxemburg, Oostenrijk en Nederland. Schengen is in het leven geroepen om vrij verkeer van personen tussen aangesloten landen te bewerkstelligen.

In 2008 is het verdrag van Prüm zonder stemming goedgekeurd door de Eerste Kamer en sindsdien wisselt Nederland automatisch persoonlijke informatie uit met verschillende Europese landen. Er zijn op dit moment 10 Europese landen die onderling DNA-informatie uitwisselen, vijf landen wisselen vingerafdrukken uit en zeven landen doen hetzelfde met kentekeninformatie en chassisnummers. Nederland is een van de voorlopers op dit gebied.

5. 'Slimme' apparatuur

We omgeven onszelf met elektronica die ons gedrag in de gaten houdt en daarvan profielen opstelt. Denk maar aan intelligente televisiesystemen/recorders en slimme energiemeters die gegevens over verbruik automatisch doorsturen naar nutsbedrijven.

In Californië leidden de slimme meters tot een heuse volksopstand. Huiseigenaren waren bezorgd over de straling die de slimme meters met zich meebrengen en hadden daarnaast problemen met de big brother-aspecten van de apparaten. Met een slimme meter laat je het nutsbedrijf immers weten wanneer je thuis bent, wanneer je kleding wast, hoe vaak je doucht en of je een energieslurpende droger in huis hebt. Wil je die informatie wel delen? Ondertussen blijven Westerse overheden slimme meters aanprijzen omdat ze energiebesparend zouden werken. Ook in Nederland is niet iedereen overtuigd.

6. Alarm-chips in mobieltjes

De Amerikaanse overheid is van plan om telefoonfabrikanten te verplichten een chip in hun toestellen op te nemen die in gevallen van nood berichten kan doorgeven. Denk maar aan presidentiële boodschappen, lokale noodsituaties en Amber-alerts.

Deze berichten worden voorzien van een unieke beltoon, zijn niet uit te zetten en hebben ten alle tijden prioriteit over ander telecomverkeer. Dus je gesprek wordt op dat moment gewoon afgekapt. Privacyvoorvechters zijn bang dat de speciale chips informatie van de telefoon naar de overheid doorspelen. Ze dringen daarom aan op een opt-out systeem.

Eind 2011 moet het programma in New York en Washington van start gaan.

7. Verklikkende mobieltjes

Naast Android-toestellen en iPhones die locaties opslaan en doorgeven aan zowel Apple als Google, houden ook de telecomproviders zelf locatiedatabases bij waarin staat opgeslagen waar mobiele gebruikers zijn geweest. Die informatie wordt verzameld op basis van de zendmast waarmee de telefoon verbindt. In Nederland bleek TomTom locatiegegevens aan de politie te verkopen zodat deze kon bepalen waar snelheidscontroles het meeste nut hebben.

De Europese privacytoezichthouder kan dan wel eisen dat het opslaan van locatiedata niet zonder toestemming mag gebeuren, of hier gehoor aan gegeven zal worden, is natuurlijk een tweede.

Deel dit artikel
Voeg toe aan favorieten