Verdun

7/107/10PC REVIEW - Voor de onthulling van het nieuwste Call of Duty-deel is het ieder jaar weer de vraag, welke setting krijgt de game mee? Na een aantal jaren begint de roep naar een ouderwetse Tweede Wereldoorlog-setting steeds groter te worden. Een enkeling vraagt zichzelf dan openlijk waarom men de Eerste Wereldoorlog niet eens uitkiest als strijdtoneel, maar dat idee wordt vaak direct afgeschoten. Want een spel waarin je vooral in loopgraven bivakkeert, dat kan toch nooit lang interessant blijven? De Nederlandse ontwikkelaars van Blackmill Games en M2H besloten het tegendeel te bewijzen.

Een les geschiedenis

De Eerste Wereldoorlog staat in de geschiedenisboeken vooral bekend als een loopgravenoorlog waarin miljoenen soldaten het leven lieten in een vaak zinloze strijd tussen de 'Triple Entente' en de Centrale Mogendheden om een paar meter grond. Eén van de bloedigste veldslagen vond plaats bij het Franse Verdun, waarin uiteindelijk honderdduizenden de strijd niet overleefden en de game Verdun is dan ook niet voor niets naar deze plaats vernoemd, die voor eeuwig symbool zal staan voor de zinloze verschrikkingen die in de Eerste Wereldoorlog hebben plaatsgevonden.

Met Verdun heeft men dan ook getracht om deze loopgravenstrijd in een game om te vormen, want hoewel je ook een deathmatch-achtige modus kunt spelen, draait het in Verdun eigenlijk allemaal om de Frontlines-modus. Hierin moet steeds één team, van maximaal zestien spelers, zijn loopgraaf verdedigen, terwijl de tegenstander deze linie probeert te veroveren. Natuurlijk is dit niet gemakkelijk, want hiervoor moet eerst het beruchte 'No Man's Land' doorkruist worden. Lukt dit niet binnen een paar minuten, dan draaien de rollen om, worden de aanvallers verdedigers en vice versa.

No Man's Land

Hoewel dit soms heerlijk dynamische potjes oplevert, kan het soms bij gelijkwaardige of juist zeer ongelijke teams ook oersaai zijn. Met een beetje pech heeft de verdediger namelijk zijn zaakjes op orde en wordt het 'No Man's Land' zeer realistisch weergegeven. Soms is het, ook enigszins afhankelijk van de map, bijna onmogelijk om bij de vijandige loopgraaf te komen en word je keer op keer neergeschoten als je weer een hopeloze poging doet tot een bestorming. Ook als verdediger is dit niet altijd even leuk, want je staat vooral te turen naar alle pixels totdat je in de verre verte iemand ziet bewegen om je geweer op leeg te schieten.

[video poster=http://movies2.gamersnet.nl//movies/2014/verdun/verdun_development_progress_trailer_hd1080p.jpg controls]http://movies2.gamersnet.nl//movies/2014/verdun/verdun_development_progress_trailer_hd1080p.mp4[/video]

Tegenover deze saaie potjes staan echter ook epische gevechten, waarin je in 'overtime' middels een grootscheepse bestorming toch net in de loopgraaf van de tegenstander weet te komen terwijl bijna al je teamgenoten zijn neergemaaid door een strategisch geplaatst machinegeweer. Minstens zo spannend zijn de momenten waarbij je een vijandelijke loopgraaf hebt bereikt en deze probeert vrij te stellen van tegenstanders om het veroveren te versoepelen. Met een pistool of karabijn ga je steeds weer voorzichtig een hoekje om, terwijl je gasmasker je beschermt voor het chloorgas en explosies van mortiervuur en granaten overal om je heen inslaan.

Samenspel

Dat chloorgas en het mortiervuur kunnen worden opgeroepen door NCO's (Non-commissioned officers), de leiders van de squads. Samenspel, zeker met je squad, speelt namelijk een belangrijke rol in Verdun. Iedere squad heeft zo zijn eigen specialisatie, waarbij ieder lid een eigen rol heeft. Zo zijn de Stoßtruppen vooral voorzien van granaten, terwijl de Alpenjäger onder andere met scherpschuttersgeweren en verrekijkers zijn uitgerust. Door met (een deels) dezelfde squad meerdere potjes te spelen, kan je je squad ook in level laten stijgen.

Hierdoor ontvangen alle leden van dit team kleine bonussen. Een NCO met een squad die de maximale rang van honderd bereikt, kan daardoor bijvoorbeeld beschikken over een zeer krachtig bombardement. Leuk voor die speler, maar dit kan een flinke impact hebben op het strijdverloop. Doordat de meeste spelers namelijk gewoon in een nieuwe squad zitten, kan één squad van level honderd het spelverloop met gemak doen kantelen. Een frustrerende ervaring voor de opponent.

Niet optimaal

Qua gameplay doet Verdun veel denken aan Red Orchestra 2: Heroes of Stalingrad, met een wat meer realistischer aanpak dan veel andere shooters, maar minder dan bijvoorbeeld Arma. Verdun is hierin echter minder consequent dan Red Orchestra 2. Enerzijds is één schot vaak dodelijk, maar tegelijkertijd beschik je wel over een richtkruis, is er geen friendly fire en zie je bij minder krachtige wapens een hitmarker als je tegenstanders raakt.

Bij vlagen mist de game ook wat souplesse, wat deels afkomstig is door de wisselende grafische prestaties van de game. Afhankelijk van de map en waar je je bevind, kan de framerate uiteenlopen tussen twintig en zestig beelden-per-seconde op dezelfde grafische settings. Hoewel de game in zijn Early Access-fase al flink geoptimaliseerd is, kan het allemaal nog wel wat beter. Immers, op grafisch gebied oogt de game niet echt bijzonder, al zijn de diverse maps mooi en met de nodige variatie vormgegeven.

Conclusie

Is de Eerste Wereldoorlog geschikt om tot een schietspel te verwerken? Verdun laat zien dat het tot een vermakelijke shooter kan leiden, maar dit is niet zonder haken en ogen. Hoewel de basis staat, kan de loopgravenoorlog soms toch wat saai zijn. Zeker met goed teamspel kan Verdun ook memorabele ervaringen bieden, mede doordat deze setting zo verfrissend aanvoelt. De game kan echter nog wel een optimalisatieslag gebruiken, al hoeven we ons daarover nauwelijks zorgen te maken. Hoewel de Early Access-periode is afgelopen, laat een officiële roadmap zien dat de Nederlanders van Blackmill en M2H nog lang niet klaar zijn met Verdun en zo kunnen we in de toekomst onder andere nieuwe, gratis squads en maps verwachten.