Waarom ik van iPhone naar Android ben overgestapt: Deel 2

Zoals ik eerder al duidelijk maakte: ik vermijd hier de kleine details in de vergelijking tussen iOS en Android. In plaats daarvan richt ik me op de vier meest kenmerkende elementen van Android 4.1, die ik na een aantal weken testen zo verleidelijk en nuttig vond dat het maken van de overstap alleen maar logisch leek.

Juiste beslissing

Eén ding valt me op in deze lijst: elk punt is iets positiefs over Android, in plaats van iets negatiefs over de iPhone. Dat is vaak een teken dat een beslissing de juiste is. Als je een bepaalde kant op neigt te gaan, dan betekent dit dat je weet wat je wilt en dat je denkt dat dit nieuwe ding je dat zal geven. Als je van iets wegloopt, dan ga je in de richting van… wat precies? Je weet niet waar je heen gaat maar je weet in ieder geval dat het beter moet zijn dan de situatie waarvan je wegvlucht.

Dit onderstreept ook een punt waar ik eerder op hamerde. Wat is er mis met de iPhone 5 en iOS 6? Helemaal niks. Het is gewoon niet langer de juiste telefoon voor mij. Ook had ik het eerder over het toetsenbord en het enorm grote scherm van de Samsung Galaxy S III. Hier zijn twee andere functies van Android die mij hebben doen switchen.

Samenwerking tussen apps

Bij het werken met een telefoon gaat het vooral om het verplaatsen van informatie tussen meerdere apps. Dat kenmerk is eigen aan telefoons. De meeste dingen die ik met mijn telefoon doe hebben te maken met het gebruik van één app om gegevens te verkrijgen, het in een andere app te stoppen om er aan te werken en het vervolgens te verzenden of te delen met een derde app. Zelfs wanneer ik mijn iPad gebruik, besteed ik het grootste deel van mijn tijd aan één app tegelijk.

Bijna alles wat ik doe waarbij de ene app met een andere app moet samenwerken, is op een Android-apparaat veel eenvoudiger dan op een iPhone. Dit dankzij een diepgeworteld mechanisme voor interne-app samenwerking.

Voorbeeld: ik sta op het punt om naar het huis van mijn tante te rijden, een rit van ruim een uur. Een apparaat-brede zoekopdracht met haar naam tovert haar Contacten-kaart tevoorschijn. Met één tik kan ik het adres naar welke app dan ook sturen, zoals Waze, Twist, of Kaarten, en ik kan wegrijden.

Evernote

Of ik ben in een webbrowser en ik wil de pagina die ik aan het lezen ben in mijn Evernote notitieboek gebruiken. Ik tik op Share en selecteer vervolgens Evernote. Boem: een nieuwe notitie met de url. Mijn hart bloedt een beetje wanneer ik dit soort dingen op mijn iPad probeer te doen. Ik denk soms bij mezelf: “ik wou dat ik die pagina was tegengekomen terwijl ik mijn Android-apparaat aan het gebruiken was in plaats van mijn iPad.” Ik wil dat niet hoeven te denken. Van ze leven niet.

Ach ja. Toen Apple de mogelijkheid van iOS 5 liet zien om binnen het hele systeem een foto of een link te tweeten, werd het gepresenteerd als een of andere doorbraak. Twitter, prima. Facebook? Ik gebruik het niet. Hoe dan ook, zulke enkelvoudige taken via ‘hardwired’ oplossingen zijn niet bepaald wat ik nodig heb.

Sommige iOS-apps kunnen informatie doorgeven aan een aantal andere apps, hetzij via aangepaste URL-schema’s, of omdat ze zijn ontworpen om samen te werken vanaf het begin. Er zijn ook manieren om een webpagina op te slaan in Evernote, of Instapaper, of Pocket, maar je moet de juiste bookmarklet op de juiste manier downloaden en installeren. Voor een bedrijf dat telefoons levert met een ordelijk, simplistisch toetsenbord dat geen enkele verbeterde functies heeft, lijkt dat toch een nodeloos complexe oplossing. Toch?

In Android? Share > Evernote. Klaar.

Mijn iPhone zou voor mij zo veel makkelijker te gebruiken, zo veel waardevoller en zo veel minder onhandig zijn, als de apps samen zouden kunnen werken in plaats van in strikte isolatie. Ik haat de manier waarop iOS data tussen apps buitensluit niet volledig, maar elke keer dat ik data buiten de oorspronkelijke omgeving wil verplaatsen is toch wel een klein pijnpunt.

“Copy > App Switcher > Paste” is gewoon zóóóóóó 1988, vind je niet?

Aanpassingen

Als de manier waarop mijn iPhone werkt me niet aanstaat, aarzel ik niet: ik ga online zoeken. Ik kan erop rekenen dat ik een antwoord vind. Echter vind ik vaak geen manier om mijn iPhone te laten werken zoals ik dat graag wil; wel is er altijd een ‘volkomen redelijke verklaring’ van Apple waarom de iPhone op die manier behoort te functioneren.

Als de manier waarop mijn Android werkt me niet aanstaat, en ik zoek online naar een oplossing, dan kan ik gewoonlijk een manier vinden om het te veranderen.

Toen ik de Galaxy S III voor de eerste keer gebruikte, kwam ik veel vervelende eigenaardigheden tegen. Ik gaf die eigenaardigheden een kans, maar tegen het eind van de week had ik ze bijna allemaal uitgeschakeld. En tegen het einde van de eerste maand had ik een telefoon die op maat gemaakt aanvoelde, aangepast aan al mijn persoonlijke voorkeuren en antipathieën.

iOS is prachtig

iOS is prachtig ontworpen. En ik ben zelf meestal de eerste om te zeggen dat een ontwerper (die de hele dag nadenkt over hoe een telefoon zou moeten werken) begint met een veel beter begrip van wat goed is voor de gebruiker, dan de gebruiker zelf (die ‘een nieuwe telefoon kopen’ tussen ‘de was naar de stomerij brengen’ en ‘de voorraad voor antischimmelcrème van de kat bijvullen’ op de takenlijst van vandaag heeft staan).

Soms voelen de iPhone en iOS echter aan als de kledingstijlen waaruit je bij de Walmart (Amerikaanse winkelketen, red.) kunt kiezen. Ze zijn ontworpen om ‘goed’ te zijn, of zelfs alleen maar acceptabel, voor een zeer breed scala aan consumenten. Ik wil echter iets dat perfect is, voor mij.

Kernfilosofie Android

Android heeft een consistente kernfilosofie die ik instinctief overtuigend vind: waarom zou een telefoon zijn enige gebruiker niet laten stemmen over hoe zijn of haar apparaat werkt? En omdat Android haar aanpassingsfuncties voor het grootste deel verstopt op een plek waar je ze niet kunt vinden zonder dat je ernaar op zoek bent, zullen deze opties niet snel voor verwarring zorgen.

Het presenteren van een consistente en logische ervaring op het gehele apparaat voor de meerderheid van de gebruikers is belangrijk, in het bijzonder wanneer je nadenkt over het grote percentage van techno-fobische gebruikers en het toegevoegde percentage van gebruikers dat niet wil worden lastiggevallen.

Genoteerd. Wat kan mij het schelen wat een andere gebruiker wil? Ik probeer een goede sociale burger te zijn, maar ik heb nooit gedacht: “hoewel deze niet aan te passen fabrieksinstelling me frustreert en dit het apparaat voor mij moeilijker te gebruiken maakt, zal ik met trots lijden omdat ik weet dat het gebrek aan aanpassingsmogelijkheden het minder verwarrend maakt voor sommige nieuwe mobiele telefoongebruikers.”

Ik sta erop dat maatwerk de gebruiker ten goede komt. In ieder geval als die gebruiker op mij lijkt. De avond voordat ik op reis ging naar een bijeenkomst in New York heb ik een aangepast desktopscherm op de Samsung Galaxy S III aangemaakt, specifiek voor deze reis. Op een iPhone zou ik een half dozijn apps moeten doorzoeken om mijn tickets, kaarten, contacten, navigatieroutes, et cetera te gebruiken. Op de Galaxy hoefde ik alleen maar van mijn thuisscherm weg te swipen. Daar stonden ze allemaal, in de vorm van snelkoppelingen en widgets.

Ja: op die dag maakte het maatwerk de Galaxy S III gemakkelijker te gebruiken dan de iPhone, zonder twijfel.

Controle op ontwikkelaars

Google oefent niet zoveel controle uit op Android-ontwikkelaars als Apple over iOS-ontwikkelaars. Dit hinderde Android de eerste paar jaar, maar in Android 4.1 blijkt de vrijheid van ontwikkelaars de moeite waard te zijn.

Wanneer ik de volume-omlaag knop op mijn Galaxy S III ingedrukt houd, komt mijn Samsung niet gewoon op ‘stil’ te staan. Wanneer het volume naar nul loopt, gaat er een systeemverbetering van derden, ‘Shush!’ genaamd, van start en opent een pop-up. Die geeft me de mogelijkheid om het belsignaal na een bepaalde interval terug naar het oorspronkelijke volume te laten gaan (wanneer de film is afgelopen, bijvoorbeeld).

In veel van mijn Android reader-apps kan ik de volumeknoppen gebruiken om bladzijden om te slaan, of tussen artikelen te bladeren. Het is totaal niet verwarrend. De volumeknoppen werken gewoon binnen de app totdat ik de instellingen van de app binnenga om deze weer te wijzigen. Nogmaals: normaal gedrag totdat de gebruiker er bewust voor kiest om het te wijzigen.

Yin & Yang

Keuzes, keuzes, keuzes. Het is niet simpelweg het tegenovergestelde van Apple’s ‘Controle, controle, controle’. In plaats daarvan is het een yin-yangachtige relatie. Elk concept lijkt te definiëren waar een iPhone en een Android-telefoon goed in zijn, en het soort consument dat elke telefoon probeert te behagen.

Op een bepaalde manier is het brede scala van Android-toestellen dat beschikbaar is van verschillende fabrikanten een andere vorm van keuze. Apple geeft je één nieuwe telefoon. Het is slikken of stikken. Ik zag de iPhone 5, en liet verstek gaan.

De Samsung Galaxy S III is niet voor iedereen de beste Android-telefoon, maar dat hoeft ook niet. Blijf zoeken en je zult iets vinden dat beter bij je behoeften past. En als je per se een mechanisch toetsenbord wilt hebben, dan probeert het Android-ecosysteem geen oordeel over jou en je voorkeur te hebben. De makers van Android-telefoons willen alleen je geld.

Voorwaarts

De volgende keer zal ik deze bagatelle beëindigen. Ik zal wat mythes de wereld uit helpen over de beruchte nadelen van Android die ofwel niet langer waar zijn, of op zijn ergst hanteerbare ergernissen zijn geworden in plaats van breekpunten. Waarom zou je door blijven gaan over problemen van lang geleden, wanneer Android zoveel feitelijke problemen heeft? Jazeker, daar zal ik het ook over hebben.

Tot slot, waarom was het zo lastig om deze serie te schrijven? En geloof ik dat Apple achterop is geraakt en dat het binnenkort met Apple gedaan zal zijn?

Lees Deel 3 voor het antwoord op de eerste vraag. Wat betreft de tweede vraag: zeer zeker niet…

Dit artikel is een vertaling gebaseerd op dit artikel dat geschreven is door Andy Ihnatko (@ihnatko), van onze zustersite Tech Hive: “Customize and collaborate: Why I switched from iPhone to Android, Part 2“.